"Wałbrzych to miasto w województwie dolnośląskim. Obszar miejski zajmuje 85 km² na którym zamieszkuje ponad 135 tysięcy osób. Wałbrzych jest jednym z ważniejszych ośrodków w
województwie dolnośląskim. Drugie miasto pod względem liczby ludności w
województwie (więcej mieszkańców ma jedynie Wrocław), trzecie pod względem
powierzchni (większa powierzchnię ma Wrocław i Jelenia Góra).

Obiekt handlowy stanowi wybitne dzieło architektury modernistycznej, świadectwo świadomości
estetycznej przedwojennych elit Wałbrzycha i jest jednym z najcenniejszych zabytków miasta.
Pod względem komunikacyjnym budynek usytuowany przy głównej ulicy Wałbrzycha, w okolicy
przystanków autobusowych.
W najbliższym otoczeniu znajduje się budynki użyteczności publicznej: budynek poczty, Sądu Rejonowego i ZUS.

Przy nieruchomości istnieje możliwość zaparkowania samochodów przed budynkiem.

Pod względem funkcjonalnym obsługa budynku odbywa się od strony ul. Dmowskiego, Słowackiego i Drohobyckiej.
Nieruchomość jest w dużej części wynajmowana. Najemcami w budynku są firmy handlowo-usługowe różnych branż."

http://howellestates-west.pl/walbrzych.html

Sieć dyskontów odzieżowych SNC planuje w październiku br. otworzyć sklep w Wałbrzychu. Dyskont będzie się mieścił w Domu Towarowym przy ul. Słowackiego 7, na pierwszym piętrze. Placówka zajmie powierzchnię ponad 350 mkw. Na początku września br. sieć SNC pwiększyła się o dwa nowe sklepy. Dyskonty zostały otwarte w w Świdnicy w Galerii Handlowej Stokrotka. przy ul. Wróblewskiego oraz w Starachowicach przy ul. Prądzyńskiego 1 (w pawilonie handlowym Carrefour Market).

Miejsce Eko na parterze PDT zajął Rossmann.

Dla zainteresowanych po prywatyzacji PeDeTów firma DTC Land chciała nas pedet zrewitalizować projekt przygotował Maćków z liderem pracownia arch_it inwestycja miała się odbyć na przełomie 2001-2002 ale i o tym artykuł w Polityce...
http://www.archit.pl/projekty_i_realiza ... _23_01.htm Chociaż jak twierdzi firma ProTherm w 2004 roku firma DTC RE przeprowadziła modernizacje kotłowni i ogrzewania w budynku.http://www.protherm.pl/obiekty-referencyjne.htm

Polityka - nr 24 (2405) z dnia 2003-06-14; s. 40-42
Gospodarka / Upadek giganta
Mariola Balicka

Szklane domy
Skarb Państwa prywatyzując Domy Centrum w sposób, który wciąż budzi wątpliwości, wyzbył się olbrzymiego majątku. Przedsiębiorstwo przynoszące kiedyś zyski, dzisiaj już tylko pomnaża straty. Mimo to nabywcy najprawdopodobniej zrobili świetny interes.

W chwili prywatyzacji spółka miała m.in. 32 domy towarowe w 22 miastach. W PRL warszawski Wars i Sawa, poznański Okrąglak, katowicki Supersam czy łódzki Uniwersal były wizytówkami miast, symbolem socjalistycznego przepychu towarowego i celem pielgrzymek klientów z całego kraju. W III RP czas świetności przeminął. Przytłaczane konkurencją, nadgryzione zębem czasu, handlujące mydłem i powidłem, wymagały unowocześnienia i zmiany siermiężnego wizerunku. Nie wystarczały na to coraz skromniejsze zyski państwowej ciągle sieci. Potrzebny był inwestor z dużymi pieniędzmi.

Jednocześnie Domy Towarowe Centrum dysponowały dużym majątkiem w postaci gruntów i budynków w centrach największych miast. Kiedy ówczesny minister skarbu Emil Wąsacz postanowił sprzedać 70 proc. akcji DTC zarejestrowanej w Luksemburgu Spółce Handlowy Investments Centrum (HIC) za 106 mln zł (w ciągu 4 miesięcy HIC za 15,9 mln zł dokupić miał dalsze 10 proc.), wybuchł skandal. Według NIK, Skarb Państwa stracił na transakcji przynajmniej 85 mln zł. Według rzeczoznawców tylko grunty i domy towarowe na warszawskiej Ścianie Wschodniej warte były wówczas na rynku ok. 195 mln zł. Mimo wniosku NIK o wstrzymanie transakcji, doszło do niej w lutym 1998 r. Najwyższa Izba Kontroli nigdy nie pogodziła się z tą decyzją. Do prokuratury skierowano wniosek o zajęcie się sprawą w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa. W następnych latach był on kilkakrotnie oddalany i ponownie badany przez prokuratury różnych szczebli. Dzisiaj sprawa jest ponownie w rękach prokuratury apelacyjnej.

W maju ubiegłego roku z inicjatywy PSL do Sejmu trafił wniosek o postawienie Emila Wąsacza przed Trybunałem Stanu za nieudolną prywatyzację DTC, a także dwóch ważniejszych spółek: Telekomunikacji Polskiej i PZU. Wniosek utknął w Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej i może tam leżeć jeszcze parę lat.

Dzisiaj HIC, działający pod nazwą Empik Centrum Investments (ECI) i należący do holenderskiego konsorcjum Eastbridge, posiada 97 proc. akcji DTC SA. W istocie właścicielem spółki jest czołowy udziałowiec Eastbridge Yaron Bruckner, znany też z innych interesów prowadzonych w Polsce. Reszta jest własnością kilkunastu inwestorów finansowych, w tym m.in. Citigroup, Morgan Stanley, ING Barings, Templeton.

Eastbridge rozpoczęło działalność w Polsce 13 lat temu i dziś obraca kwotą ponad 1,5 mld zł. Biznesowe kontakty Brucknerów z naszym krajem sięgają jeszcze lat pięćdziesiątych. Ojciec obecnego prezesa Eastbridge Joachim Bruckner zbił majątek na wymianie barterowej z krajami byłego bloku wschodniego, głównie z Polską. Ponieważ Brucknerowie doskonale znali rynki Europy Środkowej, okazali się znakomitymi partnerami dla zachodnich koncernów. Szefowie Eastbridge zostali partnerami w Polsce tak znanych firm jak Kodak, Nestle czy Canal Plus i Vivendi.

Chyba najbardziej znaną obok DTC inwestycją Brucknera w Polsce jest Empik sp. z o.o. – firma, którą w 1991 r. powołał do spółki z Ruchem. W zamian za 40 proc. udziałów Ruch wniósł do spółki Agencję Klub Międzynarodowej Prasy i Książki, do której należało 10 atrakcyjnie położonych salonów sprzedaży. Jak potem stwierdził NIK, z powodu zaniżonych czynszów za te lokale państwowy Ruch stracił na tym interesie w latach 1995–1999 blisko 47 mln zł.

Prasa spekulowała o powiązaniach Brucknera ze światem polityki nie tylko w Polsce, ale i we Francji. Członkiem rady nadzorczej Eastbridge jest Jacques Attali, który był niegdyś bliskim współpracownikiem Françoisa Mitterranda i prezesem Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju. Przez pewien czas wspólnikiem w polskich interesach Brucknera był Janusz Romanowski (biznesmen i udziałowiec polskiego Canal Plus), były działacz partyjny, członek kierownictwa ORMO i zarządu głównego ZSMP. W 1989 r. – jak ujawniły media – udziałowcami jednej z kontrolowanych przez Brucknera spółek byli córka i kuzyn generała Jaruzelskiego.

Trwały stan przejściowy

Podczas batalii o prywatyzację sprzymierzeńcami ministra Wąsacza była pięciotysięczna wówczas załoga DTC i związki zawodowe, które słały do ministra błagania, by ten nie dopuścił do unieważnienia transakcji. Kilka miesięcy wcześniej przyszły nabywca podpisał bowiem ze związkami bajecznie hojny pakiet socjalny. Przewidywał on m.in., że pracownicy zwolnieni przed upływem trzyipółrocznego okresu gwarancji zatrudnienia dostaną sowite odszkodowania, a działacze związkowi dodatkowo królewską odprawę.

Wkrótce po prywatyzacji Maciej Dyjas, prezes DTC SA i wiceprezes Eastbridge, deklarował publicznie, iż „wystarczy jedna pięciolatka, aby Domy Towarowe w całej Polsce dogoniły Europę, a w stolicy dogonić mogą już za rok, półtora”. By to osiągnąć, inwestor planuje remont wszystkich obiektów i wprowadzenie do zmodernizowanych sklepów modnych zachodnich kolekcji, zapewniał prezes. Już kilka miesięcy po tej deklaracji niektóre z domów towarowych wydzierżawiono obcym spółkom. Zamiast handlować po nowemu, zaczęto zarabiać na czynszach. Jedne domy wydzierżawiano, w innych ograniczano handel. W okresie gwarancji zatrudnienia powodowało to konieczność superkosztownych zwolnień.

Na początku 1999 r. dyrektorzy poszczególnych domów towarowych dostali z warszawskiej centrali instrukcję pod kryptonimem „Kontrola 10 proc.”, zobowiązującą ich do ograniczania zwolnień z tzw. przyczyn dotyczących zakładu pracy, bo tylko pracownikom odchodzącym w tym trybie przysługiwały odszkodowania z pakietu.

Dyrektorzy dostali także poufny dokument, zawierający 10 wzorów „najbezpieczniejszych i najtańszych form rozwiązywania umowy o pracę”. Zarząd preferował wypowiedzenie umowy przez pracownika (wzór nr 2) lub odejście za porozumieniem stron (wzór nr 3), „jako nieobciążające pakietu socjalnego”. Mile widziany był też wzór nr 4, czyli zwolnienie pracownika z powodu naruszenia obowiązków. Do wzoru dołączono nawet przykładowe gotowce: „W dniu... 1999 r. spożywał alkohol w miejscu pracy (świadkowie lub wezwany alkomat potwierdza ten fakt)”, albo „arogancki stosunek do klientów w dniu... – oświadczenie klienta”. Aby rozstać się ze związkowcem, dokument zalecał zbieranie „materiału dowodowego, wykazującego, iż pracownik taki działa na szkodę DT Centrum”.

W pierwszych dwóch latach po prywatyzacji nowy właściciel odremontował siedem domów, częściowo zasiedlonych przez Galerie Centrum mające zastąpić stary, siermiężny szyld Domy Towarowe Centrum. Miały one sprostać wyzwaniom konkurencji, handlując w nowoczesny sposób. Resztę powierzchni unowocześnionych obiektów wydzierżawiano. Przy okazji pracę straciło sporo pracowników DTC.

W 2001 r. w spółce pozostawało 12 niezmodernizowanych i niewydzierżawionych wcześniej domów, w których nadal handlowano pod szyldem DTC. Kiedy w sierpniu minął okres gwarancji zatrudnienia, ich los był już przesądzony. 1 października zarząd podjął decyzję o zaprzestaniu w nich do końca roku działalności handlowej i zwolnieniu wszystkich pracowników. Nie pomógł opór związków i pogotowie strajkowe. W końcu 2001 r., w niespełna cztery lata po prywatyzacji, Domy Towarowe Centrum przestały istnieć jako sieć handlowa, a stały się powierzchnią do wynajęcia. Tego dnia pracę straciło kilkaset osób. I nic nie wskazuje, by spełniły się obietnice prezesa Dyjasa, który publicznie deklarował, iż jest to stan przejściowy, bo po remontach wszystkie domy przekształcą się w Galerie Centrum, uzupełnione o inne sklepy należące do ECI. W Łodzi w ubiegłym roku Galeria wyniosła się z Uniwersalu do ponoć atrakcyjniej położonego, dzierżawionego lokalu, który też zresztą musiała opuścić i zadowolić się mniejszym. Część zaś wynajmowanego Uniwersalu świeci pustkami, podobnie jak w wielu innych dzierżawionych domach. Tworzone zaś ostatnio Galerie lokalizowane są po prostu w hipermarketach.

Wszystkie dzieci są nasze

Równolegle z wygaszaniem działalności handlowej w spółce DTC rozpoczęło się wyprowadzanie z niej działalności i majątku do nowo tworzonych spółek zależnych, będących odrębnymi podmiotami prawnymi. W 2001 r. z Galerii Centrum, mającej być pierwotnie tylko nową marką handlową unowocześnionej sieci, powstała Galeria Centrum Sp. z o.o., do której DTC SA wniosła aport w postaci „zorganizowanej części przedsiębiorstwa”, wyceniony na ponad 43 mln zł. Z kolei na bazie sklepów Smyk powstała spółka Smyk, którą DTC SA wyposażyła aportem o wartości ponad 8 mln zł. Największym przedsięwzięciem było utworzenie dwóch spółek – DTC Real Estate i DTC Land Operations, które przejęły na własność należące dotąd do DTC SA „budynki, budowle i grunty własne oraz prawo wieczystego użytkowania pozostałych gruntów”. Wartość rynkowa nieruchomości przejętych przez pierwszą spółkę wyniosła ponad 243 mln zł, a przez drugą – ponad 83 mln zł. Łączną wartość posagu otrzymanego przez 4 spółki-córki od DTC SA wyszacowano na ponad 378 mln zł, czyli trzykrotnie wyżej od kwoty, za jaką trzy lata wcześniej kupiono 80 proc. DTC. Powstały też dwie nowe spółki franszyzowe (Young Fashion i Ultimate Fashion) prowadzące sklepy z markową odzieżą zachodnią.

Oficjalnie powstanie nowych spółek i przetransferowanie do nich majątku DTC SA oznacza powstanie holdingu, w którym DTC SA „są spółką dominującą pełniącą funkcje zarządcze wobec podmiotów zależnych”. Szczątkowy charakter i fatalna kondycja spółki-matki każą wątpić, czy rzeczywiście zarządza ona bogato uposażonymi córkami. To raczej wydmuszka pozbawiona majątku, pogrążona w długach i zatrudniająca 57 pracowników, z czego ok. 20 osób to przypisani nadal do kilku domów towarowych pracownicy na urlopach wychowawczych. Oprócz 7 członków zarządu, najliczniej reprezentowany jest „pion ochrony zdrowia” (10 osób) i „pion ośrodki wczasowe” (7 osób) .

– Spółka DTC niczym nie zarządza. Działalność ogranicza się do prowadzenia ośrodka wczasowego i przychodni w Warszawie. To wydrenowana resztkówka z pustymi kontami – twierdzi jeden z pracowników DTC. Yaron Bruckner, rzeczywisty właściciel całego imperium, zamiast zasiadać we władzach rzekomo zarządzającej spółki-matki, jest członkiem rad nadzorczych obu spółek posiadających wszystkie nieruchomości. Członkiem RN DTC SA jest zaś Marcin Rywin, syn Lwa Rywina, biznesmen.

Właściciel o złotym sercu

Rok 1997, czyli ostatni przed prywatyzacją, był jednocześnie ostatnim, w którym DTC SA miała zyski. Następne lata przyniosły już tylko wysokie straty, które do września ubiegłego roku sięgnęły łącznie 411,5 mln zł. Spółka nie zapłaciła więc ani grosza podatku, podobnie jak Galeria Centrum, która tylko w 2002 r. poniosła ponad 19 mln zł strat. – W 2002 r. cała grupa przyniosła zysk. Na minusie pozostają tylko DTC SA i Galeria – twierdzi prezes Dyjas.

Straty DTC SA biorą się głównie z częściowej obsługi kredytów, które spółka zaciągnęła na modernizację obiektów, będących teraz własnością spółek-córek. Audytor sprawozdania finansowego DTC za 2002 r. nie ma wątpliwości, że skumulowane straty grubo przewyższające kapitały stawiają pod znakiem zapytania dalsze istnienie spółki. Płynność finansową zapewnić może zaś tylko wsparcie przez głównego akcjonariusza. Zobowiązał się on do tego w maju br., kolejny już rok z rzędu. Pożyczki od właściciela przekroczyły w sumie 223 mln zł.

Według inwestora, na restrukturyzację i rozwój nierentownych DTC wydał on astronomiczną sumę 900 mln zł. Do kwoty tej nabywca wliczył 50 mln dol. (ok. 200 mln zł), za które wykupił od warszawskiej gminy centrum grunty i budynki Ściany Wschodniej i inne grunty w ramach roszczeń reprywatyzacyjnych. Trudno to jednak uznać za nakłady na restrukturyzację DTC, a raczej za koszty zwiększenia swego stanu posiadania. Według prezesa Dyjasa, lwia część pozostałych 700 mln zł poszła na unowocześnienie 12 domów towarowych. Średnio po ok. 50 mln zł na obiekt. Suma ta – w stosunku do efektów – wydaje się ogromna.

Z deklarowanych przez inwestora 900 mln zł nakładów na rozwój DTC, 40 proc., czyli aż 360 mln zł, stanowił kredyt zaciągnięty w marcu 1999 r. przez ECI w konsorcjum kilku banków. I tu przydały się nieruchomości DTC jako zastaw. Kredyt na żądanie banków został zabezpieczony hipotekami nałożonymi na 22 domy towarowe i grunty. Przy okazji okazało się, jak wysoko nowy właściciel ocenia nabyty rok wcześniej majątek. Jak wynika ze sprawozdania finansowego DTC SA, wartość 22 nieruchomości, na których zostały zabezpieczone kredyty, władze spółki wyszacowały na 132 mln dol., czyli według ówczesnego kursu na ok. 520 mln zł. To prawie 4,5 raza więcej niż cena, za którą inwestor kupił 80 proc. akcji spółki. Tylko wrocławską Renomę i poznański Okrąglak wyceniono na ponad 35 mln dol. (ok. 135 mln zł), czyli o ok. 15 mln zł więcej. A do tego należałoby dodać wartość pozostałych niezastawionych i niewycenionych nieruchomości.

Spółka ma zasadnicze problemy ze spłatą kredytu. Po renegocjacjach z bankami termin spłaty całości ustalono na koniec 2001 r. DTC wywiązały się z drobnej tylko części zobowiązań, a w końcu grudnia 2002 r. pozostało do spłacenia ok. 334 mln zł. Kolejna umowa z bankami przewiduje spłatę całości zadłużenia do końca tego roku, ale nieoficjalnie wiadomo, że mogą być z tym problemy. Jednocześnie prowadzone są dziwne operacje finansowe mające w oparciu o posiadane nieruchomości wygenerować nowe środki pieniężne. Na podupadły i opustoszały poznański Okrąglak, obłożony szesnastoma hipotekami w łącznej wysokości prawie 3,9 mln dol. jako zabezpieczenie dla banków z tytułu kredytu udzielonego w 1999 r., doszło w grudniu 2002 r. nowe astronomiczne obciążenie. Tym razem jest to 450 mln zł hipoteki na rzecz tajemniczego DTC Real Estate Finance Sp. z o.o. „jako zabezpieczenie roszczeń z tytułu obligacji wyemitowanych przez Real Estate SA” (czyli właściciela Okrąglaka). Najprawdopodobniej pierwsza spółka sprzedaje zabezpieczone hipotecznie obligacje, ratując finanse firmy.

Wolne ręce

Przed prywatyzacją rynkowa wartość nieruchomości należących do DTC SA była bez porównania wyższa niż jej dochody. Mimo to minister Wąsacz za podstawę wyceny przyjął właśnie dochody, a nie majątek (czego domagała się NIK), twierdząc, że dla inwestora zamierzającego rozwijać działalność handlową liczą się te pierwsze. Wartość majątku miałaby, zdaniem ministra, znaczenie dla nabywcy, który chciałby firmę zlikwidować i wyprzedać po kawałku. Tyle tylko, że umowa sprzedaży absolutnie przed taką możliwością nie zabezpieczała. Według MSP, nie mogła ona zawierać zakazu sprzedaży nieruchomości DTC SA, bo inwestor kupował akcje spółki, a nie należące do niej nieruchomości. Jedyne ograniczenie w umowie przewidywało, że jeśli nabywca sprzeda jakąkolwiek nieruchomość DTC przed upływem 3 lat od jej zawarcia, uzyskane pieniądze będzie musiał reinwestować w spółkę. Termin ten minął ponad dwa lata temu i właściciel może teraz robić, co mu się podoba.

Niepoparta żadnymi zabezpieczeniami w umowie wiara ministra Wąsacza, iż nabywca zamierza rozwijać największą wówczas sieć handlową, została wystawiona na ciężką próbę. DTC SA zawiesiła działalność handlową, a nowy właściciel głównie pobiera czynsze. Prywatyzacyjna góra urodziła handlową mysz. Rzekome przekształcenie Domów Centrum w Galerie Centrum przybrało osobliwy charakter. W sieci były 32 domy towarowe. Większości nie zmodernizowano, lecz wydzierżawiono. Galerii powstało dotąd 12, z czego więcej niż jedna trzecia działa poza domami. Dzisiaj to odrębna spółka, sowicie wyposażona przez DTC SA. W tym czasie w Polsce bardzo wiele renomowanych zachodnich firm uruchomiło setki sklepów sieciowych bez kupowania po okazyjnej cenie największej sieci handlowej. Trudno oprzeć się wrażeniu, że otwarcie 12 Galerii i 13 Smyków nie wymagało wielkiej prywatyzacji DTC. Prawdziwymi konfiturami były nieruchomości.

Sytuacja ekonomiczna holdingu jest trudna, głównie za sprawą stałych, idących w setki milionów złotych, strat DTC i nierentownych Galerii. Stąd trudności w spłacie kredytów, hipoteki i ratowanie płynności firmy pożyczkami od właściciela. Władze spółki i całej grupy nie wydają się jednak tym strapione. – Zysk holdingu za 2002 r. jest mały wobec długów, ale długi z kolei małe w stosunku do jego aktywów – wyjaśnia prezes Dyjas. I o to właśnie chodzi.

Ogromny majątek holdingu pozwala spać spokojnie prezesom grupy i kredytującym ją bankom. Ostatnie dwa lata zapaści na rynku nieruchomości nie sprzyjały ich sprzedaży, natomiast pod ich zastaw zaciągać można było nowe pożyczki. Dalej można już tylko spekulować. Po naszym wejściu za rok do Unii wzrosną ceny gruntów w wielkich miastach. Wyprzedaż nieruchomości pozwoliłaby oddać kredyty i pożyczki, których właściciel ufnie udziela nierentownej spółce i zapewne zostałaby jeszcze pokaźna nadwyżka. Ewentualną wyprzedaż od strony prawnej ułatwiłoby przezorne wyprowadzenie nieruchomości DTC do dwóch spółek nimi tylko się zajmujących, które w przedmiocie swej działalności wpisane mają m.in. „kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek”. Bez względu na to, czy i kiedy scenariusz ten zostanie zrealizowany, jedno jest pewne. Skarb Państwa wyzbył się za bezcen ogromnego majątku. Paradoksalnie, potwierdził to w swych wewnętrznych wycenach sam nabywca.

Mariola Balicka

W pierwszej wersji miał działać do końca lutego, ostatecznie z dniem 31 stycznia w PEDECIE przestaje istnieć market EKO. Z nieoficjalnych informacji wiem, że jego miejsce zajmie drogeria Rossman lub sklep Avans z rtv i agd.

[size=200:1cye1o5n]Chińszczyzna zaleje centrum[/size:1cye1o5n]

Dziś w dawnym Domu Towarowym Centrum, zwanym potocznie ,,pedetem”, otwarty zostanie ogromny chiński market.

Wielki Chiński Sklep, bo taką nazwę nosić będzie przybytek, zajmie całe piętro. W jego wnętrzu kupujący znajdą wszystko, czego przysłowiowa dusza zapragnie. Sprzęt AGD, ubrania, obuwie dodatki i ponoć po wyjątkowo atrakcyjnych cenach, obniżonych na start o 10 %. To jednak nie wszystko – sklep będzie jednym z najdłużej otwartych w Centrum. W dni powszednie od 9–18 a w soboty do 16.


Okoliczni mieszkańcy już cieszą się z asortymentu, który pomimo panującego przekonania o jego słabej jakości, wciąż z powodzeniem wygrywa z dużo droższymi odpowiednikami.

- Gdy nie ma się z dużo pieniędzy, a rodzina duża, nie można wydawać połowy pensji – przekonuje Pani Alina, klientka jednego ze sklepów „Wszystko po 5 zł”. - Przede wszystkim myśli się o rachunkach i jedzeniu, a takie rzeczy jak wyposażenie mieszkania, kosmetyki czy zabawki dla dzieci schodzą na dalszy plan – tłumaczy.

Dominika Krawczyk

Źródło: http://www.walbrzyszek.com/news,single, ... ticle,2504

Tej chińszczyzny już nikt nie chce, większość ludzi posiadających może, nawet tych z biedniejszych rodzin zrozumiało, ze lepiej czasem dać więcej, a mieć lepszy jakościowo produkt. jednym słowem kicz i tandeta. To dzięki "wynalazcom" porcelany padają fabryki porcelany w Wałbrzychu najpierw Książ, a teraz Krzysztof. Produkują tanią por celne o grubości 1cm i wadze 0,5 kg na talerz. Cóżjak nikt teraz niedocenia wypicia kawy w cienkij porcelanowje filiżance. Po za tym czy ktoś pomyślał, ze Ci ludzi w Chinach dostają zaledwie 1/10 tego co my za produkt płacimy. Sam szczerze unikam Chińskich produktów, ale się ich nie ustrzegę jak i tak markowe produkty firmy np. BOSCH są robione w chinach.

Taki markecik z produktami made in china np. tusz do rzęs z ołowiem albo adadisy za 15 zł :P

Mógłby ktoś wyjaśnić, co się kryje pod terminem "chiński market"?

Witam
Przepraszam za długa ciszę.

Budynek PDT został kupiony przez mieszkańca Warszawy ale potwierdzam na pierwszym piętrze będzie chiński market (zajmie pewnie ok 80-85% powierzchni pozostała część będzie przeznaczona na boksy.
Z moich informacji wynika, że I piętro jest na ukończeniu.

"panghy" napisał:
Restauracja na dachu to świetny pomysł. Stamtąd są świetne widoki.

NO Swietne swietne wiadc bd wiezenie D

"eyango" napisał:
Nie wieżę

Szkoda, ale to nie wypali daje rękę uciąć. Bez Modyfikacji typu otwarta przestrzeń i schodów ruchomych. Trzeba będzie zrobić jak w renomie, a takich cudów nasze miejskie firmy nie potrafią,

Mysle, ze gdyby nie potrafily to by nie przetrwaly ;), tu jest raczej kwestia widzimisie inwestora.

Restauracja na dachu to świetny pomysł. Stamtąd są świetne widoki.

Nie wieżę

Szkoda, ale to nie wypali daje rękę uciąć. Bez Modyfikacji typu otwarta przestrzeń i schodów ruchomych. Trzeba będzie zrobić jak w renomie, a takich cudów nasze miejskie firmy nie potrafią,

[size=150:rcsyhtsu][color=#0000FF:rcsyhtsu]Odnawiają „Pedet”[/color:rcsyhtsu][/size:rcsyhtsu]

Zapomniane przez wielu Domy Towarowe Centrum niebawem ożyją na nowo. W obiekcie, ikonie PRL-u przy ul. Słowackiego, trwa właśnie kapitalny remont.


W planach jest otwarcie restauracji na... dachu, klubu odnowy biologicznej i kilku markowych sklepów. Inwestorem jest polska spółka, która jednak na razie chce pozostać anonimowa. Remontem zajmują się natomiast lokalne firmy budowlane. Na wszystkich kondygnacjach wymieniane są okna. W środku wyburzane ścianki działowe, bo po otwarciu obiektu ma być przestronnie i elegancko. Pierwsze piętro o powierzchni 1,2 tys. m. kw. zostanie oddane do użytku jeszcze w październiku, później co 2-3 miesiące inwestor zapewnia, że będzie otwierać kolejne kondygnacje, łącznie z ostatnią, czwartą gdzie miałyby powstać chociażby małe centrum odnowy biologicznej, a być może również kawiarnia lub restauracja.
W marcu przyszłego roku budynek powinien być już w całości zagospodarowany. Jego funkcja to nie tylko usługi i handel (dzierżawcami, jak to mówią przedstawiciele inwestora, będą firmy wielobranżowe), ale również powierzchnie biurowe, które mają być integralną częścią kompleksu. Zmiany czekają też najemców z parteru - być może niektórzy z nich znikną, a w ich miejsce pojawi się ktoś nowy. Słowem chodzi o to, by przywrócić dawny blask „Pedetowi" jak kiedyś mówiło się o obiekcie przy ul. Słowackiego. Inwestor nie ma też zamiaru zmieniać nazwy - w dalszym ciągu mają to być Domy Towarowe Centrum.
Na razie nikt nie wspomina o odświeżeniu elewacji, ale niewykluczone, że w niedalekiej przyszłości zewnętrzne ściany budynku zupełnie zmienią wygląd.

Źródło: NWW24.pl

O Ku..a, mam nadzieję, że to nie jest prawda. Prędzej wynajął bo oferta cały czas jest w biurze nieruchomości.

Z cyklu "POŻYJEMY, ZOBACZYMY" - Doszły mnie nieoficjalne słuchy, że PDT wykupił/wydzierżawił pewien Pan narodowości chińskiej. Chiński Market w PDT?

8.09.09
[galeria:23fm0b81]http://img137.imageshack.us/img137/8927/dscn7984.jpg[/galeria:23fm0b81][galeria:23fm0b81]http://img89.imageshack.us/img89/222/dscn7985.jpg[/galeria:23fm0b81]

Dotychczas wymieniane są tylko okna,
również ustawienie rusztowań może sugerować że jak na razie wymiana
zaledwie stolarki okiennej, ale zawsze coś ;)
ciekawe kiedy elewacja i środek?

Chyba faktycznie coś będzie sie działo. Dzisiaj przechodziłem - rusztowania są do drugiego piętra.

Chyba się wzieli za remont PDT
http://img253.imageshack.us/img253/7726 ... 005qen.jpg

"89paparazzi" napisał:
Pójdź to zobaczysz dobra ?

Nie muszę tam niczego oglądać, bo znam tę okolicę. Ponawiam więc pytanie: gdzie według Ciebie można ten PDT rozbudować? Na podwórku?

Pójdź to zobaczysz dobra ?

"89paparazzi" napisał:
Zarabiście, a czy nie można było go odnowić jak Renomę przecież to jedna i ta sam firma była (przed i po wojnie do 20XX roku). Później przeszło do CDI, a ten nasz został jakoś niefortunnie sprzedany i czeka dalej na kupca na Allegro za 9 kawałków czyli za 15 można było by go reaktywować, a za 25 rozbudować ;/

Gdzie go rozbudujesz? Kosztem ulicy czy może sąsiednie kamienice wyburzysz?

Zarabiście, a czy nie można było go odnowić jak Renomę przecież to jedna i ta sam firma była (przed i po wojnie do 20XX roku). Później przeszło do CDI, a ten nasz został jakoś niefortunnie sprzedany i czeka dalej na kupca na Allegro za 9 kawałków czyli za 15 można było by go reaktywować, a za 25 rozbudować ;/

No ciekaw jestem jak to bedzie :)

I stało się remont (ponoć generalny) DT w Wałbrzychu doszedł do skutku... niestety z małymi wpadkami, typu lecące szkło na chodnik...
Ponoć jest już chętny na całe I piętro... a i drugie ma być zajęte..

[quote:35xv6tfi]Obiekt z 1905r[/quote:35xv6tfi]

Się machnął ktoś. Gdyby to była prawda, PDT pewnie byłby na liście Unesco.

A w ogóle to zerknąłem do rejestru zabytków i pedeciaka tam nie widać, czyli potencjalny inwestor prawdopodobnie będzie mógł psuć ile wlezie. Komu należy za to urwać ja... głowę?

jak przewidują taką stopę zwrotu, to chyba zaraz rozbiję świnkę i sobie kupię :P

Lokal/obiekt użytkowy na sprzedaż

Wałbrzych (dolnośląskie, Centrum)
Cena: 9 900 000 PLN (1886 PLN/m2)
Powierzchnia: 5 250 m2

Informacje
lokalizacja:
kraj: Polska, województwo: dolnośląskie, powiat: wałbrzyski, miejscowość: Wałbrzych
rynek:
wtórny
lokal:
na sprzedaż , handlowy
piętro:
parter
dodatkowo:
witryna
Opis
Do sprzedaży 5-kondygnacyjny obiekt handlowy o pow. 5250m2 na działce 1730m2 w centrum Wałbrzycha. Powierzchnia handlowa 4957m2, biurowa 293m2. Obiekt z 1905r, z tradycjami, w trakcie komercjalizacji, wyposażony we wszystkie media, bardzo dobrze zlokalizowany. Przewidywana stopa zwrotu 19%. Cena sprzedaży 9,9 mln zł netto. Oferta nr 9014.

[galeria:35b12lri]http://photos02.otodom.pl/photos/mini_big/230/88/2308897_1.jpg[/galeria:35b12lri]
Numer oferty w otoDom: 2308897
Numer oferty w biurze: 9014
Data dodania: 21-02-2009
Liczba wyświetleń strony: 185
Dane ogłoszeniodawcy

ATRIUM-NIERUCHOMOSCI
Senatorska 10/14
58-314 Wałbrzych
tel.: 74 6650380
tel. kom.: 502288775
faks: 74 6650380
nr licencji: 3952
www: http://atrium.otodom.pl/